بعضی ادما مثل فرشته هستن، گاهی فرشته های معصوم و آرومی هستن که کسی نمی شنوتشون، و گاهی فرشته هایی که کارشون محبته و صداشون بلنده. بی بهونه میام، بی بهونه هستن، بی بهونه لطف دارن، بی بهونه برات هر چیزی می زارن. نقش پررنگی دارن و زندگی آدم رو تکون می دن.
اما انگار ما زمینی ها نمی تونیم خوب ببینیم، یا اگر می بینیم، می گذریم بی هیچ. می گذریم و یادمون میره فرصت ها اندکه، یادمون میره که در ثانیه زندگی می کنیم و شاید با فاصله یک بار پلک زدن خیلی چیزها از دست رفته باشن.
یه روز وقتی چشم باز می کنیم، عزادار میشیم، پر از غم می شیم، بعض می کنیم، اشک میریزیم و تو هر لحظه ای که محبتی رو به یاد میاریم خودمون رو سرزنش میکنیم که "چرا دیر شد".
بله، دیر میشه، گاهی خیلی دیر میشه، دیر به فاصله مرگ و زندگی. دیر به فاصله این دنیا و دنیایی دیگه. دیر به فاصله هستی و نیستی.
مرجان عزیزم، عزیزان با محبت میرن و ما دوبار عزا می گیریم، یک بار بخاطر غم رفتنشون و یکبار به خاطر غم جبران نکردن محبت هاشون. چه میشه کرد به جز حسرت و ای کاش ها... اما اگر شعار ندیم میشه دو تا درس گرفت. یکی اینکه وقتی راه خوبی و محبت های بی بهانه یکجا با به خداوند رفتن یک عزیز متوقف میشه دنباله رو باشیم چون "پایان هر راهی خداوند منتظر ماست" پس چه چیز بهتر از راه خوبی. و دوم فرصت تشکر کردن رو از دست ندیم.
به یاد شادروان شهریار نخعی معاون اتحادیه عکاسان بوشهر.
خداوند بزرگ، روحشون رو با بزرگان محشور بگردان و باشد که جواب محبت هایی رو که ما ندادیم از جانب شما آفریدگار یکتا داده شود. آمین.